Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To w większości wypadków używane narzędzia walki, również we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie żądają załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć szablonowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Przeważnie żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega regały metalowe lub ewentualnie sejfy meblowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, aniżeli istotną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu entuzjastycznie korzystano z broni siecznej, inaczej mieczy oraz szabli. Złączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w regały metalowe. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym wynikiem rozcinania, jest halabarda bądź pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź też paru ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.