Do broni konwencjonalnej zaliczamy białą i palną. To zazwyczaj stosowane narzędzia walki, także we współczesnych wojskach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego typu przedmioty, które nie żądają załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć schematyczny miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Zazwyczaj żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega regały metalowe bądź też sejfy meblowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, aniżeli znaczną metodę ataku oraz walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu entuzjastycznie użytkowano z broni siecznej, czyli mieczy oraz szabli. Połączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w szafa kartotekowa. Ciekawym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym skutkiem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego lub ewentualnie paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.